Rozdział 15

Rozdział 15: Kłótnia

Nazajutrz rano obaj obudzili się z głośnym krzykiem. Ktoś stał koło łóżka i nie wyglądał na zadowolonego tym, co zobaczył. Selim spostrzegł, że to Deidara.

- Dei, co Ty tu robisz?

- Właśnie miałem Cię spytać o to samo, paniczu.

- J-ja... nie zrobiłem przecież nic złego, tylko... spałem tutaj wczoraj. Przyszedłem do księcia żeby porozmawiać i jakoś tak wyszło, że tu usnąłem...

- Akurat. Wybacz, paniczu, ale nie wierzę w ani jedno Twoje słowo. Nie umiesz kłamać więc nie próbuj tego więcej robić, dobrze?

- Tak… zgoda. Dei, ja… przepraszam Cię… Nie chciałem żebyś mnie tutaj zobaczył…

- Czyli w ogóle nie zamierzałeś mi o tym mówić, tak?!

- Tak, nie chciałem żebyś o tym wiedział. Zresztą, tutaj nie ma co opowiadać, po prostu spaliśmy razem i tyle. Nic nie robiliśmy, bo…

- Powiedziałem już, nie wierzę w ani jedno Twoje słowo. Jeżeli tak mają wyglądać Twoje „spotkania” z przyjacielem to nie zobaczysz się z nim więcej. Natychmiast idź się ubrać, zaraz wracamy do domu.

- Przestań na niego krzyczeć! To Twój pan, nie masz najmniejszego prawa mówić do niego takim tonem, podważać jego zdania, a tym bardziej zwracać się do niego po imieniu!!

-Jeju, Ciel, nigdy nie widziałem żebyś się tak na kogoś wściekł. Lepiej by było gdybyś zostawił tę sprawę w spokoju, Dei jest wściekły, nie wiem co może zrobić…

- Selim, w porządku? Czemu mi nie powiedziałeś, że on się zachowuje w ten sposób w stosunku do Ciebie?

- Nie było takiej potrzeby. Zresztą, to ja kazałem zwracać mu się do mnie po imieniu…

- Przecież to tylko lokaj. Dlaczego obdarzasz go takimi przywilejami?

- Bo uratował mi życie, jestem mu to winien. A teraz, wybacz, muszę pójść się ubrać i spakować do drogi.

- Nie! Nie ma mowy! Nigdzie nie jedziesz! Dopiero co spotkaliśmy się po tylu latach, a Ty już chcesz uciekać?! Do tego tylko z tego powodu, że lokaj każe Ci tak zrobić?! On nie ma najmniejszego prawa rozkazywać Ci! Selim, błagam, otrząśnij się! On rzucił na Ciebie jakiś zły urok czy co… Martwię się o Ciebie…

- Nic Tobie do tego, co robię z Selimem. Jest mój i nie masz do niego żadnego prawa.

- Owszem, mam. Jest moim przyjacielem więc moim obowiązkiem jest mu pomóc, gdy ma kłopoty.

- Jakoś trzy lata temu, gdy naprawdę potrzebował pomocy nie było Cię przy nim! To ja pomogłem mu wtedy więc nie próbuj mi wmawiać, że jesteś jego przyjacielem!

- Przestańcie, do cholery, się kłócić!!! Nie zniosę tego! Zależy mi na was obu więc będziecie musieli się jakoś ze sobą dogadywać, nie obchodzi mnie jak to zrobicie. Jeżeli nadal macie zamiar się kłócić, to wybaczcie, ale nie chcę znać żadnego z was. Serce mi pęka jak widzę, że się kłócicie, więc, proszę, przestańcie… To naprawdę strasznie boli…

             

            Deidara i Ciel byli bardzo zaskoczeni takim zachowaniem Selima. Żaden z nich nie spodziewał się, że potrafi on być aż taki stanowczy, ale i uczuciowy…

- Wybacz, paniczu, nie miałem zamiaru Cię zranić…

- Ja też, Selim. Przepraszam…

- Wybaczę wam obu pod warunkiem, że przestaniecie się kłócić i naprawdę spróbujecie się ze sobą dogadać.

- Selim, nie wiem czy dam radę… Ten Twój lokaj przeraża mnie… Mówiłem Ci już, że ciarki mnie przechodzą na sam jego widok.

- Wiem, ale proszę, zrób to dla mnie.

- No… dobrze. Ale robię to tylko i wyłącznie z uwagi na Ciebie.

             

            I wyciągnął rękę „na zgodę” do Deidary, który, choć bardzo niechętnie, przyjął uścisk.

- Cholera, muszę jakoś wytrzymać. Nie podoba mi się ten dzieciak, jest zbyt spostrzegawczy, przez niego mogę nie przejąć kontroli nad paniczem. Najprawdopodobniej będę musiał się go w niedługim czasie pozbyć. Tylko jak to zrobić… Panicz natychmiast nabierze podejrzeń w stosunku do mnie… Będę musiał upozorować wypadek…

             
             Po wyczerpującym poranku Selim i Deidara zdecydowali się jednak zostać jeszcze jedną noc u księcia.